خانه ادبیات نوجوان

به شکوه گفتم:

برم زِ دل

یادِ رویِ تو

آرزویِ تو .

به خنده گفتا:

نرنجم از

خلق و خوی تو

یادِ رویِ تو

ولی ز من دل چو برکنی

حدیثِ خود بر که افکنی

هر کجا روی

وصله ی منی

ساغرِ وفا

از چه بشکنی؟

پ.ن: ظهر جمعه ی خود را به جای خطابه ی نماز جمعه با صدای نامجو نگذرانید، افسرده بشید کی گردن میگیره؟ ولی چه خوب و اثر گذار میخونه :( اَه! دارم متنبه میشم!